حضرت زینب کبری (س) اسوه صبر و ایثار در پنجم جمادی‌الاول سال پنجم هجری در شهر مدینه دیده به جهان گشود، او دختر گرامی امام علی (ع) نخستین پیشوای شیعیان و حضرت فاطمه (س) است. نام زینب را به معنای زینت پدر برای وی برگزیدند. ام‌الحسن و ام‌کلثوم از کنیه‌های وی به شمار می‌روند. الصغری، عصمة الصغری، ولیة اللّه العظمی، ناموس الکبری، شریکة الحسین (ع)، فاضله، کامله و ... از لقب‌های این بانوی بزرگوار محسوب می‌شوند.
حضرت زینب (س)، در دوره کودکی خویش از وجود پربار رسول اکرم (ص) بهره برد و از چشمه معرفت ایشان سیراب شد تا بتواند مشق صبر و استقامت را در دفتر هستی بنگارد.
پس از چندی پیامبر اکرم (ص) رحلت فرمودند و این اسوه صبر و پایداری، نخستین غم هجران را در هنگامه کودکی تجربه کرد.
حضرت زینب (س) بعد از چند ماهی حضرت فاطمه (س) را از دست داد و در این روزهای پر فراز و نشیب تنها با بردباری توانست تسکین‌دهنده آلام خاندان خویش شود. ایشان در مسجد با بیان سخنان حضرت فاطمه (س) به دفاع از اهل بیت (ع) پرداخت و ماجرای فدک را روایت کرد.
وی در کنار پدر، رشد و پرورش یافت و به مدت 35 سال از آموزه‌های ایشان درس استقامت و ایثار را فرا گرفت، اما دشمنان خاندان اهل بیت (ع) که حضور امام (ع) را مانعی برای رسیدن به اهداف خود می‌دیدند، امام علی (ع) را به شهادت رساندند و حضرت زینب (س) در این زمان رسالت سنگین مبارزه با دشمنان اسلام را بر عهده گرفت.
حضرت زینب (س) در زمان امامت برادرش امام مجتبی (ع) شاهد بی وفایی مردم آن روزگار، توطئه‌های حساب شده دشمنان و تبلیغات گسترده و دقیق معاویه بود و در واقعه کربلا حضور چشمگیری داشت و شاهد شهادت خاندان اهل بیت (ع) و برادرش امام حسین (ع) بود. اما حضرت زینب (س) هرگز در برابر سختی‌ها تسلیم نشد و با استواری زیبنده‌ای، رسالت خویش را که نشر واقعه عاشورا بود، در میان توفان حوادث به انجام رساند.
حضرت زینب (س) با مجاهدت و قیام شجاعانه خویش در برابر زورگویان و همچنین فریب‌خوردگان زمان، آن چنان از قیام امام حسین (ع) دفاع کرد که تا قیام رستاخیز، نام ایشان همواره زنده و جاودانه است.
سرانجام این بانوی دشت کربلا پس از سال‌ها رشادت و دلیری در پانزدهم رجب 63 هجری قمری در شام به دیدار حق شتافت و پیکر مطهر آن بانوی بزرگوار در دمشق به خاک سپرده شد. اینک بارگاه ایشان زیارتگاه عاشقان و ارادتمندان اهل بیت (ع) است.
- منبع: ايرنا
نظر شما